Soundarya Lahari 057

दृशा द्राघीयस्या दरदलितनीलोत्पलरुचा
दवीयांसं दीनं स्नपय कृपया मामपि शिवे।
अनेनायं धन्यो भवति न च ते हानिरियता
वने वा हर्म्ये वा समकरनिपातो हिमकरः॥

dṛśā drāghīyasyā daradalitanīlotpalarucā
davīyāṁsaṁ dīnaṁ snapaya kṛpayā māmapi śive |
anenāyaṁ dhanyo bhavati na ca te hāniriyatā
vane vā harmye vā samakaranipāto himakaraḥ ||

Oh! Devi, Goddess of all auspiciousness, please drench me in the gaze of your slightly open eyes which are as enchanting as the blue lilies, although I am standing far away from your august presence.  I am certain that your gaze can make me spiritually and materially content. I am also certain that you don’t lose anything by extending your compassionate gaze towards me as your mercy is known to bless the learned and the ignorant alike. It is well known that the cool moonlight spreads and falls on forests and palaces with equal intensity.

ദൃശാ ദ്രാഘീയസ്യാ ദരദലിത നീലോല്‍പല രുചാ

ദവീയാംസം ദീനം സ്നപയ കൃപയാ മാമപി ശിവേ

അനേനായം ധന്യോ ഭവതി ന ച തേ ഹാനിരിയതാ

വനേ വാ ഹര്‍മ്മേ വാ സമകര നിപാതോ ഹിമകര:

അല്ലയോ ദേവീ, ശിവേ, അല്‍പ്പം തുറന്ന അവിടുത്തെ കാന്തിയേറിയ നീലോല്‍പ്പലനയനങ്ങളുടെ ദൃഷ്ടിയാകുന്ന നനവുകൊണ്ട് ഏറെ ദൂരെ നില്‍ക്കുന്ന ദീനനായ എന്നെയും സ്നാനം ചെയ്യിച്ചാലും. അങ്ങിനെ ഞാനും ധന്യനാകട്ടെ. അവിടുത്തേയ്ക്ക് അതുകൊണ്ട് എന്താണ് നഷ്ടം വരാനുള്ളത്? പണ്ഡിതനിലും പാമരനിലും അവിടുത്തെ കൃപ ഒരുപോലെയാണ് വന്നുചേരുന്നത്. നിറനിലാവ്   പൊഴിയുമ്പോള്‍ അതിന്‍റെ ശീതളിമ വനത്തിലും മാളികയിലും ഒരുപോലെയാണല്ലോ പതിക്കുന്നത്.