Soundarya Lahari 065

रणे जित्वा दैत्यानपहृतशिरस्त्रैः कवचिभिः
निवृत्तैश्चण्डांशत्रिपुरहरनिर्माल्यविमुखैः।
विशाखेन्द्रोपेन्द्रैः शशिविशदकर्पूरशकलाः
विलीयन्ते मातस्तव वदनताम्बूलकबलाः॥

raṇe jitvā daityānapahṛtaśirastraiḥ kavacibhiḥ
nivṛttaiścaṇḍāṁśatripuraharanirmālyavimukhaiḥ |
viśākhendropendraiḥ śaśiviśadakarpūraśakalāḥ
vilīyante mātastava vadanatāmbūlakabalāḥ ||

Oh! Devi, mother of the universe, when great gods Subrahmanian, Indra and Vishnu return to rest, after winning the war against demons, removing their head gears and wearing only the iron armors, they don’t merely crave for the left over prasad from the worship of Lord Siva, the scorcher of three cities. That prasad rightfully belongs to Chandikeswara, the servant of Siva. But mother, these mighty gods want the half chewed left over betel rolls from your holy mouth. These rolls have in them pure crystal bits of camphor and the gods relish and swallow them with great enthusiasm. They ensure that they consume every last bit of those camphor bits.

രണേ ജിത്വാ ദൈത്യാനപഹൃതശിരസ്ത്രൈ: കവചിഭിര്‍

ന്നിവൃത്തൈശ്ചണ്ഡാംശ ത്രിപുരഹര നിര്‍മ്മാല്യ വിമുഖൈ:

വിശാഖേന്ദ്രോപേന്ദ്രൈ: ശശിവിശദകര്‍പ്പൂരശകലാ:

വിലീയന്തേ മാതസ്തവ വദനതാംബൂലകബളാ:

അല്ലയോ ഭുവനേശ്വരീ, യുദ്ധത്തില്‍ അസുരന്മാരെ ജയിച്ച് തലപ്പാവ് അഴിച്ചു കവചങ്ങള്‍ മാത്രമണിഞ്ഞു വിശ്രമിക്കാനായി മടങ്ങിവരുന്ന ദേവപ്രമുഖരായ സുബ്രഹ്മണ്യനും, ഇന്ദ്രനും, വിഷ്ണുവിനും ത്രിപുരാന്തകനായ ശിവന്‍റെ പൂജക്ക് ശേഷം ചണ്ഡന് അവകാശമായി കിട്ടുന്ന നിര്‍മ്മാല്യത്തില്‍ താല്‍പ്പര്യമില്ലതന്നെ. എന്നാലവര്‍ക്ക് വേണ്ടത് അമ്മയുടെ വദനപ്രസാദമായി ലഭിക്കുന്ന പാതി ചവച്ച താംബൂലച്ചുരുളുകളാണ്. അവയിലെ ചാന്ദ്രനിര്‍മ്മലങ്ങളായ കര്‍പ്പൂരത്തരികള്‍ വിലയിക്കുംവരെ അവരാ പ്രസാദം പൂര്‍ണ്ണമായും ചവച്ചലിയിച്ചു കഴിക്കുന്നു.